Een avontuur wat doorgaat

We zijn nu weer aangekomen in de laatste maand van het jaar. Automatisch denk ik dan weer terug aan hoe snel dit jaar voorbij is gevlogen, wat er allemaal is gebeurd en vooral aan wat er nog aan gaat komen. Zoals jullie wellicht al weten woon ik in het kleine dorpje Retranchement aan de Nederlands Belgische grens, mijn Nederlandse kant van de familie komt hier oorspronkelijk dan ook vandaan, mijn vader komt uit Knokke (België). Al opgroeiende in dit mooie dorpje met prachtige natuur en omgeving, ben ik tot mijn 12 eigenlijk volledig voorbij gegaan aan computers. Ik herinner me de winkelketen ‘Tandy’ waar je alles op het gebied van computers en elektronica kon kopen. Mijn ouders waren niet echt ‘early adaptors’ van dergelijke zaken, dus mijn wens voor een computer (voornamelijk voor de spelletjes) werd niet ingewilligd tot mijn 16^e jaar. Ik herinner me nog het hele lappen tekst typen om een programmaatje te maken of vele tientallen minuten een cassettebandje laden met software, wat dan ook nog vaak opnieuw moest, dan is er een hoop ten goede veranderd. Mijn interesse naar computers, en alles wat er rond mee te maken heeft, is eigenlijk nooit afgenomen. Naarmate ik verder kwam en meer ontdekte werd mijn interesse groter. Dit leidde ertoe dat ik een slordige 20 jaar geleden terecht kwam in een transportbedrijf en daar, naast de volledige automatisering van het kantoor en werkplekken, de volledige vloot van 70 vrachtwagens en ruim 100 trailers in een slim volgsysteem had kunnen plaatsen, dit dan ook nog eens gekoppeld aan een planningstool met facturatie mogelijkheid en CMR integratie. Een paar jaar later, toen ik een andere baan had en nog eens op de koffie ging bij mijn oude collega’s zag ik mijn zelf bedachte programma ineens met het logo van een software bedrijf op een monitor staan. Ik heb toen best moeten lachten.
Na mijn avontuur in de logistieke branche ben ik verder gegaan binnen mijn interessegebied, namelijk computers, mobiele telefoons, navigatiesystemen, software, printers en spelcomputers adviseren en verkopen aan consumenten. Man oh man, wat is er veel veranderd. Met name de gebruikerseenvoud. Voor de eerste navigatiesystemen had je een 2 uur durende installatie-tijd nodig vanaf een PC op een pocket PC. Gebruikte je deze pocket PC (bv HP Ipaq) een week niet, dan was ie volledig blanco en diende je de navigatiesoftware opnieuw te installeren. Gelukkig is dit veel eenvoudiger en vooral gebruiksvriendelijker geworden. Ook prijzen zijn dermate gedaald dat het eigenlijk voor iedereen wel binnen bereik is gekomen. Nu vandaag, in het heden heb ik vooral te maken met ouders die aardig op leeftijd geraken. Met hun ouder worden beginnen dan ook behoorlijk wat gebreken te komen. Met name mijn vader heeft het zwaar, hij mankeert een heleboel en de vooruitzichten zijn niet goed. Juist deze maand doet me dan ook beseffen en denken dat dit misschien wel onze laatste december samen is. Hoe melancholisch dit ook klinkt, ben ik in ieder geval blij dat ik het nu besef. Het is nog niet te laat. Zo plannen we af en toe een soort vader en zoon dag. We gaan dan wat eenvoudige dingen doen, bezoeken een museum, drinken ergens een aperitief en gaan dan lekker eten. (want dat doen we graag) Als hij thuis is zie ik hem soms nog wel eens als mijn vader die mij, dertig jaar geleden, mijn spelcomputer verbood. Ook in de daaropvolgende decennia had hij weinig tot geen interesse in dergelijke apparaten. Nu zie ik hem zitten in zijn stoel met de afstandsbediening in zijn hand, bladerend door de Netflix titels, kijkend naar de vele documentaires. E-mailen met oud collega’s en zieke lotgenoten vanaf zijn IPad, online door foto albums bladeren en hier genieten van onze kinderen. Uiteraard proberen we zoveel mogelijk er voor hem te zijn, maar ik ben blij dat zoveel techniek nu bijdraagt aan zijn kwaliteit van leven.
Ik wens jullie fijne dagen en een gezond 2017 toe. Ik zie jullie allemaal graag in het nieuwe jaar zodat we weer samen mooie avonturen kunnen beleven!