De missende ziel van de camping
Op de plaatjes zag het er zo mooi uit: een mooie landschappelijke camping, een zwembadje, veel schaduw en een prachtig uitzicht. Onderweg naar het prachtige Corsica verheugde ik en mijn gezin ons dus enorm op deze plek. En inderdaad: het uitzicht was prachtig, het zwembadje heerlijk, de schaduw verkoelend en de camping lag prachtige ingekleed in het landschap!
En toch…. er ontbrak iets, of eigenlijk best veel. Zo stond de pizzabakker op het terras van het kleine pizzeriaatje grotendeels werkeloos te wachten tot er iemand langs zou komen. Nu lag dat terras er ook niet heel uitnodigend bij; geen sfeerverlichting, geen gezellige aankleding; het was hooguit uitnodigend voor de pubers op zoek naar de wifi-plek. Verderop sloegen de badgasten bij het zwembad het voetenbadje over; de verstopte bak met vuil water nodigde niet echt uit om de voeten schoon te maken. Het sanitairgebouw werd wel schoongemaakt, maar zo beperkt dat je je noodzakelijke bezoeken toch liever beperkte tot direct ná de schoonmaakronde. Warm water bij de afwas kon je beter uit de douche halen, want uit de afwaskraan kwam een klein straaltje lauw water. En het eenvoudige, superleuke ecologische podje dat we hadden gehuurd? Wat een leuk concept op een gouden plekje (!), maar helaas vond ik al snel schimmelresten in de koelkast, en licht aangekoekte etensresten in de pannen….
Het raakte me niet zozeer in mijn vakantieplezier, want het bleef gelukkig een prachtige plek. Maar wat me vooral bezig hield, was hoe de eigenaren het zo ver hadden laten komen. Mijn vrouw verwoordde het uitstekend: ‘de ziel is uit deze camping weg’. En dat merkte je bij de eigenaren, broer en zus van elkaar. Bij iedere vraag of voorzichtig geformuleerde klacht kwam een hele diepe zucht, soms letterlijk een handen-in-het-haar gebaar, een ‘ik kan er ook niets aan doen, de schoonmaker doet zijn werk gewoon niet goed’-reactie en een tamelijk apathische houding: het is helaas zoals het is, wij kunnen er ook niets aan doen…Ik vond dat vooral schrijnend om te zien. Een fantastische plek, een prachtig concept op een plek die vooral in het hoogseizoen op volle toeren zou moeten draaien, maar waar de ‘ziel’ inderdaad echt uit was.
Ik besefte me dat ik dit ook in mijn werk veel tegen kom: vakantieparken of andere toeristische ondernemingen waar de ziel uit is. Vaak is dat ongemerkt gebeurd, het is er in geslopen. En soms gebeurt het abrupt, bijvoorbeeld als gevolg van een heftige gebeurtenis in de privé-situatie of een heftige financiële tegenvaller. Maar de gemene deler in mijn ervaring: de ondernemers zijn zich er vaak niet eens bewust van. De passie is verdwenen, de ‘ziel’ verdwijnt en gasten gaan dat merken. En vaak brengt dat vaak een negatieve spiraal in werking: de ‘klagende’ gast leidt tot een diepe zucht en apathie en daarmee tot nog meer ‘klagende’ gasten. De oplossing? Die is enorm lastig én ligt tegelijkertijd voor het oprapen. De ‘ziel’ in de gastvrijheidssector, die gelukkig nog zo gekenmerkt wordt door familiebedrijven: dat zijn nog steeds de ondernemers zelf. En die ziel komt alleen tot bloei als de ondernemer zélf tot bloei komt: doe ik nog wat leuk vind, wat maakt dat ik me erger, waar krijg ik energie van en waar lekt mijn energie op weg? De ondernemers die ook op die wijze in de spiegel durven te kijken (dat is eng, confronterend, en daar heb je soms anderen bij nodig), niet de schuld enkel bij anderen leggen (de overheid, lastige gasten, oneerlijke concurrentie etc.) en hun eigen drive en passie weer terug vinden, die zijn vaak ook weer in staat de ziel in hun bedrijf weer terug te brengen. En dan kan het ook weer heel snel goed gaan; dat is dan ook weer het prachtige aan onze sector. Ik gun het de Corsicaanse broer en zus enorm dat zij die drive weer gaan hervinden, voor zichzelf en daarmee automatisch ook voor hun gasten….